I temaet kropp på 9. trinn handlar det om kropp og grenser. Målet er at elevane skal bli medvitne eigne og andre sine grenser. Temaet er sårbart. Statistisk vil det i kvar klasse vere ein eller fleire elevar som har opplevd seksuelle overgrep. Statistisk vil dei enno ikkje ha fortalt det til nokon, men ber på det som ein vond løyndom dei ikkje tørr å fortelje. Dette fører igjen til at dei ofte slit med konsentrasjon, og har ulike plagar med psykisk og somatisk helse.
Det er fleire årsaker til at dette er eit viktig tema å ha i skolen. Elevane skal vere trygge på at dei har lov å seie frå om det dei har opplevd. Elevane skal vite at dei har lov å sette grenser for eigen kropp. Men like viktig er det å gjere elevane medvitne ansvaret dei har for å respektere kvarandre sine grenser.
Ord og handlingar som krenker andre sine grenser kjem ofte frå haldningar ein ikkje heilt har tenkt over eller snakka om. Desse små «uskuldige» vitsane, eller «harmlause» skjellsorda som vi ikkje reagerer på i kvardagen, kan potensielt opplevast som støtte for haldningar som igjen fører til alvorlege handlingar. Der har vi foreldre eit kjempeansvar. Ikkje berre i samtalar med våre eigne barn, men også overfor andre vaksne som overfører sine haldningar til sine barn. Filmen #KjærePappa - YouTube viser dette på ein svært tydeleg måte. Den er vond, men viktig.
I tillegg til å vere medvitne kva haldningar vi fører vidare som rollemodellar, har vi eit stort ansvar for å skape moglegheit til at ungdomane kan fortelje oss kva dei opplever av vonde hendingar.
Kva skal til for at din ungdom skal kunne tørre å fortelje det til deg, om hen opplever seksuelle overgrep, eller andre vonde hendingar? Til dømes utpressing for å sende nakenbilde, noko vi veit alt for mange ungdomar opplever?
Det er ikkje så lett å kome med ein fasit på dette, men det viktigaste er truleg at vi viser oss verdig tilliten det trengs for å få vite ting som ungdomen helst ikkje vil snakke med nokon om, fordi dei er redde, skammar seg eller kjenner på skyld. Denne tilliten testar ungdomen på mindre alvorlege ting, før dei eventuelt fortel oss om det som er stort og sårt.
Om vi vaksne reagerer for hurtig, for kraftig, prøver å ta kontroll og handle før ungdommen er klar – då står vi i fare for å ikkje få hjelpe med det som er alvorleg.
Om vi derimot spør, spør igjen, lyttar, bekreftar følelsar, gir oss sjølv og ungdommen tid til å tenke kva er lurt – før vi saman vel ei handling, då er det meir truleg at ungdommen også involverer oss i dei store problema dei møter.